Voetbal is nooit echt mijn ding geweest. Ik heb op een blauwe maandag een poging gewaagd. Maar die was echt van korte duur. Ik heb geen enkele wedstrijd gespeeld, ik heb alleen maar op de bank gezeten. Dat vond ik destijds helemaal prima, want ik was echt niet getalenteerd. Tegenwoordig zit ik weer op de bank. Alleen is dit niet een bank langs een sportveld, wachtend op een wissel. Ik zit tegenwoordig op mijn eigen bank en wacht ook op een wissel. Een wissel voor een gezond en fit lichaam…
Vóór mijn ziekte werd ik vrolijk van sport. Ik heb 6 zwemdiploma’s gehaald, van diploma A tot reddingszwemmen. Het halen van mijn duikbrevet tijdens onze vakantie in Bali was de kers op de ‘zwemtaart’. En op mijn 4e begon ik met dansen. Eerst alleen in de dansschool, maar later ook volop in de kroeg, op festivals en feestjes. Totdat ik borstkanker kreeg en mijn lichaam volledig naar de kl*te werd geholpen. Maar écht. Tijdens de chemo voelt de dag doorkomen als topsport op het hoogst denkbare niveau. Lopen van bed naar bank voelt als een marathon. Trust me. FRUSTREREND!
Na mijn zware operaties en chemokuren in 2013 en 2014 kreeg ik de kans om een oncologisch revalidatietraject te starten. Daar heb ik geen moment over na hoeven denken. Dit wil ik! 2x per week onder begeleiding sporten met een klein groepje lotgenoten. Iedereen op zijn eigen tempo. En, lucky me, 1x per week sporten in het zwembad. Ik krabbelde op, werd steeds fitter en kreeg weer vertrouwen in mijn lichaam. Na de revalidatie meldde ik me aan bij een hardloopclub in het dorp. Starten vanaf 0 en opbouwen naar 5km, 10km of meer. Ik belandde in een superleuke groep en het rennen ging lekker. En in die tijd liep ik met mijn vader de Alpe D’Huez omhoog in 2,5 uur. Ik had me ingeschreven voor een 10 km loopje toen ik in 2017 te horen kreeg dat de kanker uitgezaaid was. Zó ziek zijn, terwijl ik me zó goed voelde, is natuurlijk te bizar voor woorden. En toen kon ik plots een streep zetten door mijn sportieve dromen.
Dat ik zelf niet meer kan sporten is natuurlijk helemaal k*t. Maar zolang ik, samen met Google, een beetje in beweging kan blijven ben ik tegenwoordig al dankbaar. Dat betekent niet dat ik niet meer kan genieten van sport. Sportende vrienden aanmoedigen kan ook écht leuk zijn heb ik ontdekt! En Kevin en Google achtervolgen op een sportieve step of scootmobiel valt met wat fantasie ook wel in een ‘sportcategorie’.
Hoe dan ook moet ik nu op mijn 31e dealen met een versleten lichaam zonder conditie. Met wat aanpassingen en creatief denken is nog steeds veel mogelijk. En daar ben ik heel dankbaar voor. Maaaaar: genoeg gezeten achter mijn laptop nu. Ik ga mezelf weer verplaatsen naar die bank. Ik zet de tv aan en kom natuurlijk niet om het WK Voetbal heen. De voetballers daar op die bank balen vast heel hard dat ze op die bank zitten. Mijn advies: stop met balen en knijp in je handjes dat jij daar mag zitten in topconditie. Ik zeg: Hup, Holland, Hup!
