Gastblog van Fleur

13 september 2017. Ik weet het nog als de dag van gisteren. We hadden op maandag een ‘liefdes-dag’ (zoals Maud en ik onze quality-time dagjes zijn gaan noemen), waarop we óók nog even naar het ziekenhuis gingen voor de jaarlijkse scan. En ik zeg óók, want dat was die dag ‘even’ een formaliteit. De volgende dag, op 13 september, belde Maud me al vroeg in de ochtend. Ze had haar auto langs de weg geparkeerd. De arts had gebeld met de vraag of ze vandaag naar het ziekenhuis kon komen. Op die, voor ons formele, scan hadden ze toch iets gezien. ‘Ga je mee?’, was de vraag van Maud. Samen met Ankie, Maud’s zusje, ging ik nog even broodjes halen voordat we gingen. ‘Het ergste wat kan gebeuren is dat het terug is in haar andere borst en dan moet ze weer dezelfde behandeling als vorige keer doen. KUT, maar daar komt ze weer doorheen’, was onze conclusie. Niet wetende welk bericht die dag zou volgen…

En daar zaten we dan. In de wachtkamer van het ziekenhuis. Maar niet voor lang! Maud, haar ouders en zusje Ankie waren welgeteld 3 minuten geleden naar binnen geroepen door de arts. De noodkreet van Maud’s moeder ging door merg en been en was voor mij het teken dat het hélemaal mis was. Ik moet eerlijk zeggen, dat de momenten daarna een waas zijn. Vooral pure paniek. Over dit moment heb ik het nog vaker met Ankie.

Toen Maud mij vroeg om een blog te schrijven, heb ik even moeten nadenken waar ik precies over wilde schrijven. Er is namelijk zoveel te vertellen over Maud, haar kracht en levenslust, dus waar begin je dan? ‘Schrijf maar over wat mijn ziekte jou heeft gebracht’. Dat is natuurlijk een breed begrip, want het is uiteraard grotendeels negatief. Maar ik heb het er wel eens met Maud over gehad dat de ziekte ons ook positieve dingen heeft gebracht. Waar we eerst samen op avontuur in Ibiza gingen (en tijdens een avondje stappen onze portemonnee gejat was en we er vervolgens achter kwamen dat de jongen die zojuist onze taxi had betaald een escortbureau had) vroeg je me daarna mee of ik je hand vast wilde houden tijdens een operatie. Over contrast gesproken… En buiten alle pijn, slecht-nieuws-gesprekken en uren in de wachtkamer, zette we ook het ziekenhuis (spreekwoordelijk) op z’n kop. Want volgens jouw motto: ‘Zie in alles het positieve en vier het leven’ maakte we daar ook wel weer een feestje dan.

Maar ook als vriendinnengroep heeft het ons heel veel gebracht. Wij zijn de afgelopen jaren ontzettend hecht geworden, hebben samen dingen mogen doen die we anders wellicht niet gedaan hadden en hebben elk wel weer een mindere periode gekend. Maar we gingen ervoor. Samen. Wat kan nu erger zijn dan je beste vriendin die ongeneselijk ziek is? Niets.

En als ik dan iets moet kiezen, is juist dát wat de ziekte van Maud mij heeft gebracht. Leren te relativeren. Waarom druk maken over dingen als het huishouden of onmogelijke deadlines op werk als je weet dat je beste vriendin zich in een strijd tegen kanker zó ontzettend sterk kan opstellen, er altijd voor iedereen is en uit de allerkleinste dingen plezier kan halen? Want in die 3 minuten die ik zat te wachten in de wachtkamer, had ik me nooit kunnen voorstellen hoe anders ons leven nu uit zou zien. Maar, ik weet dit nu te relativeren: wat ben ik dankbaar dat Maud nog steeds bij ons is!

Ik gun mensen die in dezelfde situatie als Maud zitten een beetje van haar kracht, positiviteit en levenslust toe. Hopelijk krijg je dit als je haar boek leest. Maar zéker ook voor mensen eromheen!

X Fleur