UPDATE: Vorige week, 4 oktober, mocht ik, met Nicolle aan mijn zijde weer een dagje spenderen in het ziekenhuis voor chemokuur nr 3 sinds de pauze van maarliefst 10 maanden. En wat was ik blij om haar erbij te hebben. Vriendinnen sinds basisschool groepje 1! ‘Girl on fire’ was te horen in de wachtkamer toen de oncoloog me uit de wachtkamer kwam halen. Mijn lijflied, zoals iedereen die me een beetje kent wel weet. Bam! 🎶
3 weken geleden zag ik een andere arts, dus het was 6 weken geleden dat ik mijn ‘eigen’ oncoloog zag en sprak. Ik vertelde haar in tranen hoe verschrikkelijk zwaar die eerste 2 kuren waren. De weegschaal liet me schrikken: 58 kg. Dat had ik zelf wel gemerkt aangezien ik wat kleding in maat XS heb gekocht en geleend omdat mijn eigen M en L letterlijk zo van mijn kont zakt. Ik heb gigantisch veel pijn en het voelt alsof de kanker me letterlijk op eet. Mijn lichaam is in fightmodus, dat voel ik aan álles. Ik voel het in iedere vezel van mijn lichaam. Deze shit sloopt me volledig.
Op 8 november mag ik weer in de scan om te zien wat het resultaat is van de 4 kuren. Shit bettttter be good! 🤞🏼 Een week later, op woensdag 25 oktober staat de 5e kuur gepland en bespreken we het verdere plan van aanpak voor de komende periode. Zo. Ben je weer een beetje op de hoogte, mocht je het interessant vinden😉
Bij thuiskomst werd ik opgewacht door een wel héél vrolijke Google (mijn 3 jaar oude Labradoodle). Ik had hem natuurlijk al de hele chemo heel dicht bij me. Een maandje geleden liet ik hem namelijk tattooeren op mijn arm. Mijn steun en toeverlaat op 4 pootjes heb ik nu echt áltijd bij me. Zelfs als hij niet mee mag. (Spontaan idee: petitie starten om knuffelhondjes toe te staan op de dagbehandeling….) Dat ik net op dierendag een hele lange dag in het ziekenhuis moest slijten hebben Kevin en ik goedgemaakt met het allergrootste botje dat Kevin kon scoren. Eind goed, al goed.
In oktober valt niet alleen dierendag. 3 dagen na dierendag betekent 7 oktober meestal een heerlijk dik feest. Om te vieren dat ik wéér een jaartje ouder ben mogen worden namelijk. Jullie snappen vast dat dat dit jaar er niet in zat. Een feestje, 3 dagen na een chemo. Nope, helaas. Ik appte vrijdag mijn beste vriendinnen en familie dat ik me ‘redelijk’ voelde en dat iedereen welkom was voor een spontaan blitsbezoekje. Bleek dat spontaan uit te pakken in een van de leukste verjaardagen. Omringd door mijn liefste vriendinnen en familie en werkelijk overspoeld met lieve berichtjes, kaartjes en cadeautjes ben ik nu nog steeds aan het nagenieten (en bijkomen) van een MEGA leuke verjaardag! Zo zie je maar: 32 werd ik toch wel, ook zonder goed feestje🤟🏼 volgend jaar: nieuwe ronde nieuwe kansen.
Het mooiste cadeautje wat ik kreeg voor mijn verjaardag was een mailtje van mijn oncoloog. Met daarin de bloedmarkers van de afgelopen keren bloedafname. Die dalen namelijk een heel klein beetje. En dat las ik met tranen in mijn ogen. Want een voorzichtige daling kan betekenen dat we de hoek om zijn. Dat die loeizware chemo wéér z’n werk doet. Want ik krijg dezelfde chemo die ik kreeg voor de pauze. Die Amerikaanse voor de mensen die me al wat langer volgen. Die lijkt heel voorzichtig weer aan te slaan. Dat die uitzaaiingen weer krimpen. Dat ik weet waar ik het voor doe en de moed en positiviteit weer een beetje terug kan vinden. Ik durf voorzichtig positief te zijn. And it feels oh so gooood! 🥰
Ik hou jullie uiteraard op de hoogte van de scanuitslagen in november. En ohhhhh ja: over mijn armbandjes! Ik heb er nog steeds heel erg veel plezier van, heel veel aanvragen. 💙❤️💛💜💚 Maar ik heb helaas ook veel klachten en daardoor slaapjes nodig. Ik ben mijn armbandenlijstje nog steeds aan het afwerken. Iedereen heeft vet veel geduld, dat waardeer ik enorm🫶🏼 Ik wil daar iedereen echt hard voor bedanken! En zijn die van jou nog niet klaar? I’m on it! Alle bestellingen helpen mij een ‘nutteloze, slechte dag’ écht een stuk beter te maken!
Liefs,Maud🤎💫🫶🏼
